Bienvenido en Mendoza!
Dear friends and family,
¡Díos mío! Wat schiet de tijd verschrikkelijk snel voorbij! Inmiddels ga ik hier alweer de vierde week in van mijn verblijf in Mendoza, en heb al die tijd nog geen beloofde blog online gezet! Jullie mogen daaruit opmaken dat ik het tot dusver muy naar mijn zin heb! Gelukkig maar ;) Maar om jullie niet alle spannende verhalen en avonturen te ontnemen, zal ik volgens chronologische volgorde beginnen bij het begin van mijn avontuur!
Maandag 21 juli. Ik ben als een oase van rust en slaap de nacht van tevoren als een roos. Geen gilletje, geen sprongetje of een toepasselijk vreugdedansje vindt plaats. Sterker nog, ik stap als een koele kikker samen met papa, mama, Jack en Lizz in de auto richting het vliegveld van Düsseldorf hoewel het voelt alsof we een ritje naar de supermarkt maken. Na een voorspoedige reis van drie uren arriveren we op het vliegveld waar ik mijn partner in crime, Larissa, ontmoet. We lopen vrijwel meteen door naar de incheckbalie, waar blijkt dat je van veel reizen een zeer efficiënte inpakker wordt: geloof het of niet maar ik zit 10 kilo onder het limiet! We drinken nog een kop koffie met de hele club en dan komen die verdraaide douane poortjes toch dichterbij dan gewenst. In een mum van tijd is de koele kikker in mij verdwenen en moet ik er toch weer aan geloven: de zure appel; het allervervelendste onderdeel van reizen: het afscheid. Als een flinke meid bijt ik door de zure appel heen en staan we gelukkig niet al te lang te treuzelen bij de douane, want eenmaal aangekomen bij de gate kunnen we ook vrijwel direct boarden.
De vlucht naar Madrid verloopt zeer voorspoedig en we landen bijna een half uur vroeger dan gepland. Op Aeropuerto Adolfo Suárez kijken we onze ogen uit want wat is dit een ongelooflijk groot vliegveld. Na een tiental gigantische roltrappen belanden we eindelijk in een soort van metrostation waar we met een trein naar een ander deel van de luchthaven worden vervoerd. We eten nog snel even een hapje en dan voelt het alsof het avontuur pas écht begint. In het vliegtuig nemen we plaats op twee stoelen in de middelste rij waar we de komende dertien uur moeten blijven zitten. En na het speelkwartiertje met de luxueuze touch-screen tv’tjes voor ons, besluiten we maar te gaan slapen om de jetlag te beperken. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan in een zittende positie en een hele rij jengelende kinderen achter je. Desalniettemin slagen we er in om toch nog vijf uurtjes slaap te pakken en om acht uur ’s ochtend lokale tijd arriveren we dan in Santiago, Chile.
Inmiddels is het alweer dinsdag en in Chile staat ons volgende avontuur te wachten, want we moeten met de bus door het Andesgebergte om in Mendoza te arriveren. En het busstation ben je ook niet zomaar, want zo makkelijk als het passeren van een grens binnen de Europese Unie is het niet. We worden eerst naar een ellenlange rij gestuurd waar we plus minus drie kwartier in moeten staan. Bij het loket moeten we ons paspoort laten zien en een formulier met de reden van ons bezoek in Chile. Nog onwetend over wat er ons later staat te gebeuren, geven we aan dat we maar heel even in Chile zijn omdat we op doorreis zijn. We worden gelukkig zonder problemen toegelaten, en na de volgende rij van een half uur om onze bagage nogmaals te laten checken verlaten we dan eindelijk het vliegveld van Santiago. Als een meute paparazzi worden we buiten opgewacht door taxi chauffeurs, maar als op de situatie aangepaste celebrities lopen we ze voorbij om geld te wisselen voor het kopen van een bus ticket. Terwijl we (nogmaals) in de rij staan voor het loket van de currency exchange worden we alsnog aangesproken door een taxichauffeur die ons verteld dat de pas door de bergen gesloten is vanwege het slechte weer. Na wat wikken en wegen besluiten we de man toch maar te negeren want het blijft een taxichauffeur met verkoperspraatjes. Zodoende nemen we de bus naar het busstation waar we even later worden gedropt met onze geplastificeerde bagage. Dat blijft door de plaatselijke bevolking niet onopgemerkt, want we worden direct aangesproken door een vrouw die wil weten waar we vandaan komen en een paar meter verderop springt er een tiener voor onze neus met de woorden Bienvenido en Santiago! We lopen een vertrekhal binnen waar onze ongerustheid enigszins wordt versterkt omdat bestemming Mendoza nergens op de televisie schermen staat aangegeven. We besluiten om te informeren bij een balie en dan blijkt dat de taxichauffeur uiteindelijk toch goede bedoelingen had. Mierda. Daar sta je dan halfgaar te zijn na een verschrikkelijk lange reis met vier geplastificeerde koffers (die daardoor erg lastig te tillen zijn) in een wildvreemde grote en erg koude (!!!) stad waarvan je de taal amper spreekt. We besluiten een sprong in het diepe te maken en maar te reageren op een van de vele taxichauffeurs die ons proberen te wenken. Omdat we weten dat niet alle taxi’s legaal zijn is dit best spannend en geraken we met klamme handjes, maar gelukkig weer veilig, op het vliegveld van Santiago waar het inmiddels alweer twaalf uur is. We boeken een veel te duur vliegticket en na weer veel te lange wachtrijen voor de douane, stappen we in het vliegtuig dat ons binnen een half uur aan de andere kant van het gebergte in Mendoza brengt.
WAUW, wat voelt dat meteen goed zodra we in Mendoza uit het vliegtuig stappen. We stappen een schattig kleine aankomsthal binnen, halen onze bagage en nemen buiten een taxi. Het is wel een erg gammele taxi wat in eerste instantie iets verontrustend is maar zodra we de snelweg opgaan blijkt dat het geen uitzondering is. Er rijdt menig oud roestend blik op de weg. Bijzonder want deze zouden in Nederland direct van de weg worden gehaald. In vergelijking met Santiago doet Mendoza erg schoon en veilig aan. Je voelt meteen een aangename sfeer hangen en het is gelukkig warmer dan aan de andere kant van het gebergte. De aardige taxichauffeur vertelt ons van alles over de stad en ondertussen kijken wij onze ogen uit. Je merkt wel dat het erg slecht gaat met de Argentijnse economie: hier en daar zitten gigantische gaten in het wegdek en buiten het centrum zien we wat vervallen huisjes.
We worden afgezet bij het kantoor van het bedrijf waarvan we ons appartement huren. Hier worden we hartelijk ontvangen door een van de medewerkers van onze Nederlands sprekende huisbaas Martin. Alsof hij onze gedachten kan lezen brengt hij ons na een kort introductie babbeltje meteen naar ons appartement die zich een cuadro van het kantoor bevindt. We stappen een mooi en modern gebouw binnen waar we op de eerst verdieping naar het einde van de hal worden geleid. WAUW. Het appartement is prachtig: ruim, modern, schoon en van alle gemakken voorzien. Ons paradijsje dat meteen aanvoelt als een thuis. Later op de avond blijkt onze huisbaas in persoon net zo attent te zijn als via de email: hij komt speciaal nog even langs om ons welkom te heten en ons voor de volgende avond uit te nodigen voor een etentje samen met zijn twee dochters en een vriendin. Na alle emotie, hectiek en de lange reis, zijn we deze avond ontzettend dankbaar en blij om ons heerlijke comfortabele bed in te stappen.
De dagen die volgen zijn we druk bezig met het ontdekken van deze mooie stad. Ons appartement is ideaal gelegen: alle faciliteiten zijn op loopafstand en ook onze universiteit met mooi gekleurde pilaren is op slechts vijf minuten loopafstand. Omdat we gasten zijn van Martin mogen we voor een kleine vergoeding gebruik maken van de spa en fitness faciliteiten in het Sheraton hotel dat zich tegenover ons appartement bevindt. Weer zo’n wauw- en geluksmomentje want je hebt er werkelijk alles: zwembad, stoomcabine, sauna, fitness apparatuur en heerlijke douches. Meestal zijn we hier tijdens de rustige siësta uren te vinden. Want zoals echte Spanjaarden doen de Mendocinos hier aan een middagdutje tussen één en vijf uur. Alles is hier rond deze tijd dan ook gesloten en de straten zijn vrijwel verlaten. Na vijven komt de stad weer enigszins tot leven en met de vergaarde energie van het middagdutje gaan ze dan tot laat door. Avondeten doen ze hier tussen tien en elf en als je hier op stap wilt dan begint het feest pas om drie uur ’s nachts wat vervolgens doorzet tot vroeg in de ochtend uurtjes. Het verzetten van ons diner naar later op de avond verliep vrij soepel, echter is om zeven uur in de ochtend weer in je bed rollen nog wel pittig naar mijn mening.
Verder bevalt het leven hier erg goed. Mendoza is redelijk modern en ongeveer net zo groot als Groningen. Hoewel verhalen anders vertellen, voelt de stad voor ons niet onveilig. Mensen zijn hier erg hartelijk en behulpzaam en het is hartverwarmend hoe iedereen elkaar hier begroet met een kus op de wang, zelfs bij een eerste ontmoeting.
De tweede week zijn we gestart met een cursus Spaans in de lokale talenschool die we zullen voorzetten tot ons vertrek in december. Een erg gemoedelijk schooltje waar we ook al enkele mensen hebben ontmoet.
Afgelopen weekend zijn we met een tourbusje de bergen ingereden. Een lange rit maar gelukkig wel de moeite waard want zodra je alle wijngaarden bent gepasseerd heb je een prachtig zicht op alle bergen. Zie foto’s! We hadden deze trip eigenlijk al het weekend ervoor gepland maar zoals je Marseille de Mistral had vanuit de Alpen, zo klamp ik mij nu vast aan de Argentijnse lantaarnpalen in verband met de Zonda vanuit de Andes. Tijdens deze heftig warme wind is de stad leeg en verlaten en liep de temperatuur dat weekend op tot dertig graden! En dan te bedenken dat het hier winter is… Enfin, mochten jullie nog vragen hebben over Argentijnse of Franse lantaarnpalen: ik ben nu expert.
En deze week moesten we er dan toch echt alweer aan geloven: het begin van de lessen aan de universiteit! We begonnen de week van tevoren met een rommelige introductie want organisatie zoals we dat kennen in Nederland bestaat hier niet. Een grote groep internationale studenten van voornamelijk Amerikaanse afkomst maar hier en daar ook wat Duitsers, Oostenrijkers en een verdwaalde Fransman. Inmiddels hebben we al wat leuke mensen leren kennen en omdat de temperatuur dit weekend weer stijgt naar een zeer winterse dertig graden, hebben we een picknick in het gigantische park gepland. Foto’s volgen.
Jammer genoeg (of misschien toch niet omdat het wel zeer goed is voor mijn Spaans), zit er geen enkele uitwisselingsstudent bij mij tijdens de colleges. Ik word dus geforceerd om Spaans te spreken en er constant naar te luisteren. Dat was deze eerste week pittig want extra ondersteuning zoals bijvoorbeeld een PowerPoint presentatie hebben ze bijvoorbeeld niet. Ik kon dan gister ook wel klappen in mijn handen van blijdschap toen de lerares een prachtig ouderwetse projector tevoorschijn haalde met antieke lichtbak en al, waarop ze maar liefst drie verschillende papieren liet zien. Ook lestijden zijn hier door de siësta iets specialer. Het kan variëren van acht tot twee uur of je kunt avond college nemen van vijf tot maar liefst elf uur. Gelukkig is dit niet voor mij van toepassing en heb ik het zo weten te plannen dat ik van vrijdag tot en met maandag vrij ben. LUIZENLEVEN. De vakken die ik volg komen gelukkig volledig overeen met mijn verwachtingen. Ontzettend interessant dus! Daarnaast zijn leraren en klasgenoten erg behulpzaam en lief!
Entonces ik hoop dat ik jullie weer genoeg tekenen van leven heb gegeven met dit ellenlange verhaal. Reacties en vragen zijn altijd leuk!
Tot over vier maandjes!
Un abrazo,
Danielle
Eind in zicht
Lieve vrienden en familie,
Uitgaande van mijn oorspronkelijke plannen zou ik nu praten over mijn laatste drie maanden hier in Marseille. Over geplande uitjes in de Côte d'Azur, over de aankomende stranddagen en terrasjesweer. Maar dat doe ik niet. Zoals velen van jullie al weten, praat ik over mijn laaste drie weken hier in Marseille.
Niet vanwege heimwee, niet vanwege problemen met de familie maar simpelweg omdat mijn avontuur er voor mij hier op zit. Zoals ik eerder al verteld heb zijn mijn werkuren vanaf begin januari behoorlijk verminderd. In eerste opzicht heerlijk, aangezien ik in de maanden van september tot december tamelijk veel werkte. Maar in werkelijkheid viel deze vermindering van werkuren me heel erg tegen.
Opeens moest ik zelf mijn dagen opvullen met activiteiten. Ik moest zelf mijn ritme en structuur vinden. Maar hoe ik dat ook probeerde, ik slaagde er niet in. Met als gevolg een mateloze verveling.
Na me dit te hebben gerealiseerd ben ik met de familie in overleg gegaan die mijn verhaal gelukkig goed begreep. Een nieuwe au pair is dan ook al gevonden die mij zal vervangen zodra ik begin mei weer naar Nederland terugkeer.
Hoe dan ook heb ik alsdan nog geen spijt gehad van mijn keus om au pair te worden. En heb ik er van genoten en er veel van mogen leren.
Hoewel dit grote avontuur er voor mij bijna opzit, doen de kleine uitdagingen zich hier en daar nog voor. Zo werd ik afgelopen dinsdag gevraad om op te passen. Niet alleen op Palo, maar ook op de drie kinderen van Isabelle's zus: Chloë van 5, Léa van 3 en Thomas van 1. Met vier peuters/kleuters kun je je wel inbeelden dat het een gezellig lawaaierige maaltijd was met de pasta ongeveer overal waar je je maar kunt bedenken, maar dat mocht de pret niet drukken. Na samen naar 'Aladin' te hebben gekeken gingen de kids gelukkig allemaal lief slapen.
Ook een 'leuke' uitdaging was om alleen naar het ziekenhuis te gaan en in het Frans te vragen of ze even foto's van je voet willen maken. Sinds begin maart zijn ze bezig om de lift in ons gebouw te vernieuwen. Lees: elke dag op zijn minst vier keer de trap on en neer hobbelen vanaf de vierde etage. En dan praat ik niet over simpele trapjes van een paar treden, maar natuurlijk over een indrukwekkend trappenhuis met daarbij ook indrukwekkend hoge en rote traptreden. Hierdoor had ik mijn voet al enigzins overbelast en was het dan ook niet heel erg moeilijk om op straat voluit op mijn snufferd te gaan. Gelukkig leek op de foto's niets gebroken, en kreeg ik slechts een stel krukken en een voetbescherming mee die ik dan drie weken moest dragen plus een weeklang een verbod op het gebruik van mijn voet met tien herstellende afspraken bij de fysiotherapeut. Overdrijven kunnen de Franse doctoren in ieder geval wel. Heb na een klein weekje weer geprobeerd om zonder alle hulpmiddelen te lopen en tot zoverre gaat het nog steeds goed.
En zelfs na al een redelijke periode hier in Frankrijk te verblijven, heb je hier en daar ook nog de shockerende ervaringen. Duidend op de afgelopen paasdagen, waar ik met de familie gezellig op familiebezoek ging. Wat hier dus bestaat uit eten, eten, eten. Wel bekend eten de Fransen twee maal een warme maaltijd per dag. Met de feestdagen doen ze hier nog eens een schepje bovenop en is het warm en véeeeeel. Alleen al voor het dessert stond er een aardbeientaart, een vanillevlaai, een tiramisu, een vla-achtige Corsicaanse specialiteit met laag slagroom er bovenop en een schaal met aarbeien op tafel. Dat was voor het middageten. Dan moet je 's avonds nog een keer.. 'sAvonds dus niet lopend maar rollend op bed gegaan.
Gelukkig zijn er tot mijn vertrek in begin mei geen feestdagen meer dus ga ik er vanuit dat ik heelhuids thuiskom!
Bisous Dany
Summertime
Dear friends and family,
Beeld je in; de ramen wagenwijd open, een azuurblauwe lucht en een heerlijk lentezonnetje gepaard met een fruitig limonadesapje binnen handbereik en een lekker swingend zomernummer (Ai se eu te pego lalalala). Een bescheiden verbeelding van mijn actuele situatie. Ik kon het niet laten om jullie dit vroegzomerse verschijnsel even lekker onder de neus te wrijven. In Marseille worden aan het eind van deze week temperaturen verwacht die kunnen oplopen tot maar liefst 18 graden. Nehneh neh neeeeeh neeeeh. Toch wel even heel anders dan twee weken geleden, toen er zelfs in Marseille sneeuw viel.
En ook heel anders dan in Parijs. Want wat was het daar koooooooud! Voor mijn negentiende verjaardag ben ik samen met zus Jackolien het weekend afgereisd naar Parijs. (Voor de mensen die ik nog niet had bedankt; Dankjulliewel voor alle super lieve verjaardagswensen!) We verbleven in een mooi hotel in het veertiende arrondissement, quartier Montparnasse. Niet veel verder gelegen van het hotel lag het metrostation, waarvandaan we makkelijk door de immense stad heen konden reizen. De eerste dag lekker 'omgestrúnt'. Van Champs Elysée (wat we eerst niet door hadden; ‘Zijn we nu al op de Champs Elysée?!') naar de Arc de Triomphe, Palace des Invalides en weer terug om vervolgens de avond de Eiffeltoren te beklimmen. Met de lift dan. Desondanks het gemak van de lift waren we 's avonds très contente dat we in ons bedje lagen. Met kriebelende benen van de kou zijn we in slaap gevallen om de volgende dag maar lekker lui (én warm!) een bustour te doen. Enbref, een heerlijk weekend en bijzondere manier om je verjaardag te vieren.
Dat weekend was ook de datum waarop ik op de helft zat van mijn verblijf hier in Marseille. Le temps se passe vite. Isabelle begon er afgelopen weekend zelfs al over dat we nu toch wel min of meer een datum moesten hebben voor mijn vertrek. En dat we nu echt wel moesten kijken naar een opvolgster. Gegadigden onder jullie?
Tot die tijd gaat la vie quotidienne gewoon door. Om half acht in de morgen sta ik op om te ontbijten met Paloma nadat je m'ai habilée. En tegen de tijd dat we dan eindelijk de deur uit zijn is het alweer anderhalf tot twee uur verder. Palo heeft de tijd nodig op de morgen en weigert de deur uit te gaan als ze niet even haar petit film heeft gezien. Pieter konijn en Disney verhaaltjes zijn haar favoriet. En ik moet toegeven dat ik het op zijn tijd ook niet erg vind om wat jeugdsentiment op te halen uit The Junglebook. Sjalalala, hè pap. Ook Bumba vindt ze erg leuk. En trots ben ik dan ook best wel als ik Alice en Paloma vanuit de badkamer Bumba's vogel Kiwi hoor imiteren; ‘Nonnie nonnie nonnie!'. Het zinnetje dat ik zo nu en dan speels gebruik als Paloma heel goed weet dat ze ondeugend is. Zo, hebben we er toch nog een klein beetje Nederlandse ‘cultuur' in weten te drammen. De twee oudste kids ontbijten en vertrekken gelukkig zelfstandig in de morgen.
Nadat iedereen is vertrokken, heb ik even tijd voor mezelf. Maandag beschouw ik altijd als mijn tweede zondag en doe ik dan ook uitsluitend ontspannende dingen. Hoe heerlijk het leven van een au pair kan zijn. De dinsdag, donderdag en vrijdag ga ik naar school van negen tot een, wat steeds beter bevalt. In de loop van de middag komen Baptiste en Alice thuis, en zo rond een uur of vijf haal ik Paloma weer op. Wat spelletjes spelen, boekjes lezen, douchen, eten en de dag is alweer voorbij.
De weekenden worden meestal opgevuld met activiteiten met vrienden. Helaas zijn er al behoorlijk wat meiden uit mijn vriendinkring vertrokken en zullen dat er binnenkort nog een paar zijn. We blijven desondanks positief en hopen dat er binnenkort een paar nieuwe au pairs voor in de plaats zullen komen.
Hoewel de temperaturen en mijn rustige dagritme jullie vast paradijselijk in de oren klinken wil ik er toch nog even bij stil staan dat het niet altijd alles evenaart. Na een aantal vervelende ervaringen tijdens het uitgaan, wil je maar al te graag weer veilig thuis in Friesland zijn. En ook om 1400 kilometer van je familie verwijderd te zijn is niet alles. Je gaat verlangen naar de kleinste dingetjes, die eerder zo normaal waren maar die je nu des te meer waardeert. Van 's avonds gezellig voor de Nederlandse tv hangen tot uitslaap zondagen en onnozele acties van je hond, dingen die je dan opeens zo dierbaar zijn. Op zeer diepe momenten kan zelfs het studeren mij ontbreken. Moet je nagaan. Maar ook de serieuzere zaken zoals ziekte in de familie is erg moeilijk om dat van zo'n verre afstand te moeten beleven. Ik wil dan ook nog familieleden en nabestaanden sterkte wensen met het verlies van ome Gerhard.
Ik zal proberen zo snel mogelijk weer wat van mij te laten horen. De teller staat op vijf en een halve maand, nog vier en een halve maand to go.
Kussen, túten en bisous,
Daan
Rentrée à Marseille
Lieve allemaal,
Na een heerlijke week thuis te zijn geweest in les Pays-Bas en inmiddels ook alweer een ruime week in Marseille te verblijven, is het weer tijd voor een update!
Waar ik in het begin van mijn avontuur hie rin Marseille nog een paar keer in de gelegenheid was om terug naar het thuisfront te keren (namelijk de herfst- en kerstvakantie), is mijn terugkomst in Marseille dit keer voor langere periode. Zeven maand lang welteverstaan. Vanaf nu tot en met mijn laatste weken hier in Juli zal ik voorlopig niet weer wederkeren naar het veilige Nederland. Misschien dat dit idee het afscheid voor mij vermoeilijkte want op een of andere manier leek het verlaten van mijn vertrouwde omgeving deze keer éxtra moeilijk. Bij het gaan van auto naar vliegtuig naar bus en metro rolden de tranen over mijn wangen. Bij aankomst in Marseille had ik dan ook enorm opgezwollen ogen en moet ik in combinatie met mijn verwoeide haar en vliegtuigkloffie eruit hebben gezien als een of andere dakloze. Desalniettemin kwamen de kinderen op mijn afstormen met zoenen en knuffels waardoor ik er weer aan herinnerd werd waarvoor ik het doe. Wonder boven wonder heb ik dan ook nog geen heimwee gehad en ben deze week weer flink aan het werk gegaan.
Zo'n probleem was dat ook niet want met mijn nieuwe werktijden is het allemaal wat makkelijker en heb ik wat meer tijd voor mezelf. in feite zoveel vrije tijd dat ik op het moment op zoek ben naar activiteiten om de verveling wat proberen tegen te gaan.
In ieder geval is er al een extra dag Franse les ingepland wat zeer goed bevalt. Voor de kerstvakantie heb ik het examen voor mijn niveau weten te behalen waardoor ik nu ook een niveau hoger zit. Hopelijk weet ik deze zeven maanden alle niveaus te behalen zodat ik officieel tweetalig mag worden genoemd.
Met de familie verloopt alles nog prima. Met mijn vertrek naar huis tijdens kerst heb ik nog net weten te ontsnappen aan het in de weer zijn met hoestdrankjes en pijnstillers. Palo had namelijk waterpokken. Op enkele bultjes na is Paloma weer helemaal fit en vitaal. Ook met de oudere kids tout va bien. Veel last heb ik niet van ze want als ze eenmaal achter de nieuwe playstation zitten die ze van Père Noël hebben gekregen, houden ze zich stil.
Erg bedankt voor alle leuke kerstkaartjes die ik in mijn kamertje vond bij terugkomst. En natuurlijk ook voor het pakketje van Harm en Henny. Het eerste pak pannekoeken is er al doorheen!
Veel liefs en bisous,
Daan
'Bargebieten' oftwel 'Dispute' in huize Martin-Combaz
Lieve iedereen,
Eindelijk even de mogelijkheid om in alle rust een verhaaltje te schrijven. En niet zomaar een rust. Nee, er is hier een doodse stilte in huis. Op het janken van de katten en gerommel van de buren na dan. Heb Palo namelijk net naar het huis van de assistance maternelle gebracht waar ze vanmiddag tot een uurtje of vijf zal verblijven. En hoewel ik wel een dansje kan doen van blijdschap Jaaa! Eindelijk meer vrije tijd! vond ik het heeeel stiekem toch ook wel een klein beetje moeilijk om Palo daar achter te moeten laten. Na een dikke kus en knuffel kroop ze tussen de de andere drie peuters in haar bedje om haar dodo te doen.En vertrok ik weer richting huis zonder mollig, slenterend peutertje aan mijn hand.
Voor Paloma's ontwikkeling zal het in ieder geval goed zijn. Op het moment heeftMademoiselle Non plaats gemaakt voor Mademoiselle Ordre.Viens! Donne! Arrête! zijn op het moment Palo's favoriete commando's, die ze dan tegelijkertijd ondersteund door met haar kleine handjes een gebaar te maken. Door haar het toverwoord s'il te plaît te leren klinkt het al een stuk aardiger. Het samenzijn met de andere peutertjeszal haar hopelijk doen inzien dat haar wil niet altijd zegeviert. Maar natuurlijk ook het samen spelen en samen delenzal een belangrijke les voor haar zijn.
Als je alleen een grote broer en zus hebt is dat namelijk wat moeilijk. Zo waren Baptiste en Alice gister aan het stoeien op het grote bed van papa en mama. Kussens vlogen heen en weer en wat je je dan natuurlijk wel voor kunt stellen is dat Paloma mee wil doen. Alleen was de grens tussen stoeien en vechtenvoorhet bijna tweejarige monstertje niet duidelijk waarop ze met alle kracht aan de haren en neus van haar grote zus begon te trekken. Na meerdere malen gesmeek van Alice om te stoppen was een tegenreactie te verwachten die haar zusje een klap gaf. Beiden onder de indruk en van de pijn barsten ze in huilen uit. Waarop Baptiste zich ermee begon te bemoeien, zijn oudste zus corrigerenddat Palo nog maar twee jaar was. Ik, ondertussen in de keuken aan het courgettes schillen, kwam op het gegil af. Waar ik inmiddels een geëscaleerde situatie aantrof met een huilende Palo, een toesprekende Baptiste en een gillende, hyperventilerende en van ergernis springende Alice omdat haar broer zich er mee bemoeide. Nanny Dany kwam in actie en heeft toen Baptiste en Paloma naar het bad gestuurd en Alice naar het bed gestuurd. Na een gesprekje met de twee oudsten bleek het olifantenverhaal slechts een muggenverhaal te zijn en was het de bedoeling helemaal niet geweest van Alice en had ze Paloma echt niet zo hard geslagen. Dus met een excusez-moi en eenbisous van Palo en Alice was de situatie weer opgelost. Dacht ik dan even. Ondertussen had Baptiste mama opgebeld met het bericht dat Alice Paloma had geslagen. Zut, mèrde en nog meer zut! Dus na nogmaals Baptiste toegesproken te hebben dat hij niet de papa wasen dat het niet aan hem was om zich er mee te bemoeien, Isabelle weer opgebeld dat de situatie al was opgelost en dat het echt niet nodig was omAlice de verdere middagvoor straf op haar kamer te laten.En dat Palo echt geen bult in haar nek had als gevolg van de klap zoals Baptiste had beweerd. Gelukkig gaf Isabelle me hierin gelijk en hebben we de situatie 's avonds met papa en mama nog even doorgesproken. Wat leren we hier van? Baptiste en Alice blijven slechts geringe tijd in elkaar gezelschap want het leidt altijd tot onweer en de telefoon blijft héeel dicht in de buurt van Dany.
Beter dat ik nu achter deze wijsheden kom, want iets zegt mij dat ik straks nog veel meer van deze situaties tegen ga komen wanneer ikvanaf januari ook de gehele woensdag verantwoordelijkheid heb over de kinderen.
Mocht het nog een keer voorkomen, dan hopen we wel dat mijn Frans tegen die tijd wel verbeterd is. Want hoewel ik een goede basis heb, was het rechtspreken nog best lastig. En vier dodelijk saaie uurtjes Frans in de week 'beboterd' mijn Franse talenkennisook niet bepaald. Hoewel ik vorige weer een Franse presentatie moest geven over openbare kunst tijdens de les, want me dan toch nog best wel redelijk afging. Maar we hopen op het beste voor le future...
Hoewel ik nog steeds geniet van mijn ervaringen en leven hier in France is zo nu en dan even uitblazen zeer gewenst. Waar beter dan op het Friese platteland? Vrijdag de 23e van december zal ik dan ook weer even een weekje thuis zijn. Helaas een week minder dan gepland, want de ouders werken de eerste week van de kerstvakantie toch door. (Kerstvakantie begint hier namelijk op 17 december) En dus roept voor mij de plicht om in Marseille aanwezig te zijn. Maandag 2 januari vlieg ik weer terug waarbij ik in Marseille meteen mijn mijn neus in de taart val omdat het dan de verjaardag is van Paloma!Defoto's volgen..
Lieve vrienden en familie, ik wens jullieeen prettigSinterklaas weekend toe. Hopelijk tot snel!
Knufs enbisous,
Daan
Deux mois
Dear friends and family,
Inmiddels alweer een maand geleden dat ik hier een berichtje achterliet, enalweer twee weken geleden dat ik een weekje in Nederland verbleef. Wat gaat de tijd toch snel.
Voorafgaand aan mijn weekje vakantie kreeg ik Hollands bezoek van mijn lieve familie. Pap, Mam en Lizzy verbleven in een hotel wat slechts een straatje verder was gelegen. Heerlijk om daar na een lange werkdag heen te gaan en dan bij te komen. Sinds de herfstvakantie is Isabelle namelijk begonnen met haar nieuwe baan en draait zijlangere dagen. Ik dus ook... Van 8 uur 's morgens tot 8 uur 's avonds ben ik in de weer met de kids. Wat mij brengt op zo'n 48 uur per week. Reken maar dat je dan volop geniet van je vrije uurtjes.
En dan na het weekje Nederlandse visite heerlijk een weekje thuis zitten. Hoewel ik niet echt gezeten heb, want mijn familie en vrienden moesten natuurlijk bezocht worden. Gelukkig heb ik velen van jullie ook kunnen ontmoeten. Het was fijn om jullie allemaal weer te zien en te knuffelen. Bedankt! Met alle drukke afspraken en ontmoetingen die week vloog het dan ook zomaar voorbij en moest ik de zondag alweer naar huis. En dat verliep niet helemaal soepeltjes. Hoewel ik hartelijk werd ontvangen door mijn Franse familie sloop het verlangende gevoel naar thuis er toch een beetje in. En voor ik het wist zat ik met heimwee op mijn kamertje. Drie daagjes hield het aan en toenkreeg ik mijzelf toch maar weer zover om er van te genieten.
Ja ja, het leven van een au pair is niet altijd leuk.En dat wordtnog meerbevestigddoor het bericht dat mij gisteravond bereikte. Kiera, een van mijn beste au pair-vriendinnen, vertrekt vandaag namelijk terug naar Schotland en zal waarschijnlijk ook niet meer terug komen. Na een onenigheid met haar familie werd Kiera na eendrie maandlange dienstverrichting pardoes gevraagd om haar koffers te pakken en te vertrekken. Zonder enige directe aanleiding en met als excuus dat de ouders het 'geen match' vonden. Het nadeel wanneer je je zaakjes niet regelt via een organisatie waar je in zo'n situatie op terug kunt vallen, maar een op een met de familie. Dus zo volgde er gisteravond een moelijk afscheid van Kiera.
Fijn weekend aan jullie allemaal en ik zal proberen snel weer te schrijven!
Dikke kus,
Daan
Un mois
Alderliefste familie, vrienden, dinnetjes, trouwe volgers en de mensen die ik vergeten ben te noemen,
Nog anderhalf weekje oftewel negen dagen oftewel heel veel uurtjes, dán... KOM IK WEER EVEN EEN WEEKJE THUIS. Ik begon de broodjes pindakaas en hagelslag al te missen. Dus ik kijk er dan ook erg naar uit. Tot dusver nogeven hier in het zonnige Marseille. Hoewel het niet altijd zonnig is hoor. Afgelopen weekend last gehad de mistral. Terwijl het hier op zijn minst dan toch nog twintig graden is komt er dan opeens de mistral aanwaaien. Dan mag je er voor zorgen dat je je aan een lantaarnpaal vastklampt want anders zwieper en zwaai je door die wind alle kanten uit. Niet tot ergernis van Paloma want die lag helemaal slap van het lachen omdat haar haren door de wind recht overeind stonden.
Verder gaat alles hier zo zijn gangetje. Misschien een van de redenen waarom ik alweer een tijdje niet heb geschreven. Ik heb hier eigenlijk al helemaal mijn plekje gevonden en na een tijdje zijn gillende peuters en maaltijden om acht uur 's avonds niet zo bijzonder meer. Dus vragen jullie je nou echt dingen af, laat het mij dan even weten. Geeft mij weer wat inspiratie om jullie te vertellen over dingen die voor mij al redelijk zijn genormaliseerd.
Afgelopen week overigens even een wat inspannender weekje gehad. Heb ik normaal alleen Paloma om voor te zorgen, had ik vorige week opeens twee van die koters. De oppas van een vriendin van Isabelle was namelijk ziek en die vroeg me dus om ook voor haar dochtertje Lise te zorgen. Gelukkig betrof het alleen de ochtend en kende ik Lise al een beetje omdat ik haar oppas altijd tref in het parkje hier in de straat. We zitten daar overigens altijd met een club van zo'n acht nanny's. Dus mocht het me écht teveel worden, dan wist ik dat er zeven paarhanden extra waren die mij konden helpen om de kids onder controle te houden. Gelukkig viel het allemaal mee en was het zelfs een fluitje van een cent. Lise is namelijk net een paar maandjes jonger dan Paloma en dan ook wat rustiger. Heb alleen maar heel hard om dat kleine mensje moeten lachen omdat ze een ontzettend aanstekelijke lach heeft. Verliep helemaal super dus waardoor ik de zaterdagavond ook nog even heb gepast op Lise en haar oudere broer Paulo van negen en zus Fleur van zeven.
Vorige week ook begonnen met mijn lessen Frans. Deze week voor de tweede keer lessen Frans gevolgd en er was nu al geen bal meer aan en zat ik om half elf in de morgen al (de lessen beginnen om negen uur) op de klok te kijken hoe lang het nog zou duren tot ik weg mocht. Daar is dus niet zoveel bijzonders aan. Zit dan ook in een klas van zo'n acht personen die bijna allemaal de leeftijd van 50 jaar hebben berijkt of zelfs al hebben gepasseerd. Maar door mijn lessen op de middelbare schoolis mijn Franse taalvaardigheidal redelijk op peil en zat het er voor mij dus niet in om gezellig de speciale lessen voor au pairs bij te wonen. Gelukkig leer ik de praktijk ook veel en wist ik vorige week in keurigFrans een opaatje en omaatje de weg te wijzen naar een dichtbijgelegen restaurant.
Ook met de kids gaat het goed.Palo en ik zijn inmiddels dikke maatjes, hoewel met zo nu en dan nog wat koppigheden maarook een dikke knuffel op zijn tijd.Met de oudste twee heb ik tot op heden nog steeds niet veel mee te maken. Ze hebben sinds een week extra activiteiten na schooltijd om hun maar achter de computer weg te houden. In januari zal het allemaal gaan veranderen. Isabelle zal dan langere dagen gaan maken, waardoor ik mij bezig zal houden met de kids vanaf een uur of vier tot acht/negen vijf dagen in de week. En de woensdagmiddag vanaf twaalf uur. Mede om het mij gemakkelijker te maken zal Palo dan overdag ook weg zijn en verblijft bij een andere oppas. Onder andere de oppas van Lise maar ook de oppas van nog vijf andere kinderen. Voor Palo dus ook harstikke leuk omdat ze met een klein groepje peuters zijn waar ze mee op kan trekken.
Ik zal proberen zo snel mogelijk weer even een berichtje achter te laten. Zo niet dan kun je mij altijd vragen naar mijn ervaringen als ik in Nederland ben.
Dikke knufs en bisous,
Dani
Vermiste fietsen en spenen
Dear friends and family,
Komende zondag zit ik hier alweer drie weken. Hoog tijd dus voor weereen up-date over mijn verblijf in Marseille!
Eigenlijk is dit al de tweede keer vandaag dat ik jullie een actueel berichtje probeer te sturen. Nadat mijn complete verhaal verdween na een mankement van het internet en Paloma een aantal knopjes van mijn toetsenbord had gerukt (die ik gelukkig zo weer terug kon plaatsen) besloot ik vanmiddag dat het misschien beter was om 's avonds verder te schrijven. Bij deze...
De laatste keer schreef ik over mijn uitje met Kiera. Een ander au pair meisje dat ik ontmoet heb in een van de parken hier in de buurt. Omdat de nodige ontspanning zonder kindergegil op zijn tijd erg belangrijk is, moest dat uitje natuurlijk herhaald worden. De eerstvolgende zaterdag zijn we dan ook weer wat gaan drinken in Vieux Port, echter dit keer in het gezelschap vanvijf andere au pairs en acht andere fransmannen. Na het hele happy hour uit te hebben gezeten in een van de kroegen, zij we nog uitgegaan tot in de laatste uurtjes. Kortom nogmaals een geslaagde avond.
Omdat ik te voet niet veel verder kom dan onze straat, Rue Paradis is namelijk zelf al super lang, stelde Isabelle mij zaterdagmorgen voor om mijhaar fiets te lenen. Al fietsend zou ik de verborgen straatjes en bezienswaardigheden kunnen bezichtigen, over de boulevard heen fietsen en was ik zo binnen en mum van tijd in het centrum voor weer wat shoppen. Bovendien kon ik, na eerst zelf tehebben gefietst in het verkeersonveilige Marseille,op een gegevenmezelf ookfietsend kunnen verplaatsen met Paloma achterop. Die namelijk helemaal gek is op fietsen. Na wat geklungel en gestuntel was ik dan eindelijk op weg.Nog een hele uitdaging want ze hebben hier geen fietspaden zoals ik dat alsechte Hollandsegewend ben. Je fiets hier dus op de, erg drukke, weg waar automobilisten rijden als idioten of op het fietspad. Dus na zo'n uur rond te hebben gefietst had ik het wel gehad met het steeds op de hoede zijn om maar niet tegen een voetganger of auto aan te knallen. Ik besloot om mijn fiets in het centrum neer te zetten en wat te gaan winkelen. Ik had een gigantisch slot meegekregen, dus ik verwachtte datde fiets wel redelijk veilig zou staan. Vooral omdat ik de fiets geplaatst had op een druk plein met vele cafés en restaurantjes. Niets bleek minder waar, want toen ik terugkeerde was het fietsje verdwenen! Na eenmaal wat te zijn bekomen van de schrik, Isabelle en Patrice gebeld en de métro terug naar huis genomen. Gelukkig waren ze niet boos, de fiets van was eerder ook al gestolen. Dingen die gebeuren in deze stad. Toch voel je, je wel even lullig en het drukt je nog even wat harder met je neus op de feiten dat Marseille echt wel wat anders is dan het vertrouwde Friesland.
Verder gaat alles zijn gangetje en begin ik hier wat een leven op te bouwen. Maandag mijn eerste les Zumba gevolgd en vanaf volgende week zal ik beginnen met mijn lessen Frans.En komende zaterdag zalik naar Nice vertrekken waar een grote rendez-vous plaats vindt voor alle aupairs uit deCôte-d'Azur.
Ook met de kids gaat het prima. Heb Paloma dinsdag voor de eerste keer in de naughty corner moeten zetten. Ze is dan nog klein maar ze begrijpt me wel degelijk. Als ik tegen haar zeg dat ze op moet houden met gillen waarop ze me aankijkt en met opzet nog een keer gaat gillen, en dat een herhaald aantal keren dan mag het toch wel duidelijk zijn dat Palo hier bewust is van haarondeugende gedrag. Ze bleef verbazingwekkend wel heel lief en stil op het naughty stoeltje zitten en knikte overweldigend'ja' toen ik haar bij me riep en haaruitlegde dat zenaar me moest luisteren. Een dikke knuffel maakte het weer goed.
Hoewel het over het algemeen goed gaat heb je zo nu en dan nog wel eens een tegenslag, zoals gistermorgen.Na een gezellige middag met de kinderen in het park kwam ik thuis tot de ontdekking datPaloma haarspeen weer eens was verloren.Die zit normaal gesproken vastaan haar knuffeltje die ze altijd bij zichdraagt. Alleen is'mademoiselle non' sinds kort tot de ontdekking gekomen dat je die speen er ook af kan halen. Volgens Isabelle was het geen probleem. Dat bleek dinsdagnacht wel anders: gillen, brullen, huilen, krijsen, janken, schreeuwen en wat dan wel niet meer. Dus ik werd op mijn vrije woensdag om half 8 uit bed gehaald of ik alsjeblieft een speen wilde gaan halen. Stond ik dan om 8 uur in de pharmacie een nieuwe speen te kopen.Bij thuiskomst weer lekker mijn bedje ingekropen om degemiste slaap van die nacht in te halen.
En voor de mensen die het nog nietweten: inde week van 22 tot 30 oktober zal ikvoor een weekje terugkeren naar Nederland!Ik kijk er in ieder geval erg naar uit!
Overigens super bedankt voor alle reacties en berichtjes. Vooral blijven doen, zo heb ik jullie allemaal toch nog een beetje dicht bij me!
Bisous,
Dany
