Lieve vrienden en familie,

Uitgaande van mijn oorspronkelijke plannen zou ik nu praten over mijn laatste drie maanden hier in Marseille. Over geplande uitjes in de Côte d'Azur, over de aankomende stranddagen en terrasjesweer. Maar dat doe ik niet. Zoals velen van jullie al weten, praat ik over mijn laaste drie weken hier in Marseille.

Niet vanwege heimwee, niet vanwege problemen met de familie maar simpelweg omdat mijn avontuur er voor mij hier op zit. Zoals ik eerder al verteld heb zijn mijn werkuren vanaf begin januari behoorlijk verminderd. In eerste opzicht heerlijk, aangezien ik in de maanden van september tot december tamelijk veel werkte. Maar in werkelijkheid viel deze vermindering van werkuren me heel erg tegen.

Opeens moest ik zelf mijn dagen opvullen met activiteiten. Ik moest zelf mijn ritme en structuur vinden. Maar hoe ik dat ook probeerde, ik slaagde er niet in. Met als gevolg een mateloze verveling.

Na me dit te hebben gerealiseerd ben ik met de familie in overleg gegaan die mijn verhaal gelukkig goed begreep. Een nieuwe au pair is dan ook al gevonden die mij zal vervangen zodra ik begin mei weer naar Nederland terugkeer.

Hoe dan ook heb ik alsdan nog geen spijt gehad van mijn keus om au pair te worden. En heb ik er van genoten en er veel van mogen leren.

Hoewel dit grote avontuur er voor mij bijna opzit, doen de kleine uitdagingen zich hier en daar nog voor. Zo werd ik afgelopen dinsdag gevraad om op te passen. Niet alleen op Palo, maar ook op de drie kinderen van Isabelle's zus: Chloë van 5, Léa van 3 en Thomas van 1. Met vier peuters/kleuters kun je je wel inbeelden dat het een gezellig lawaaierige maaltijd was met de pasta ongeveer overal waar je je maar kunt bedenken, maar dat mocht de pret niet drukken. Na samen naar 'Aladin' te hebben gekeken gingen de kids gelukkig allemaal lief slapen.

Ook een 'leuke' uitdaging was om alleen naar het ziekenhuis te gaan en in het Frans te vragen of ze even foto's van je voet willen maken. Sinds begin maart zijn ze bezig om de lift in ons gebouw te vernieuwen. Lees: elke dag op zijn minst vier keer de trap on en neer hobbelen vanaf de vierde etage. En dan praat ik niet over simpele trapjes van een paar treden, maar natuurlijk over een indrukwekkend trappenhuis met daarbij ook indrukwekkend hoge en rote traptreden. Hierdoor had ik mijn voet al enigzins overbelast en was het dan ook niet heel erg moeilijk om op straat voluit op mijn snufferd te gaan. Gelukkig leek op de foto's niets gebroken, en kreeg ik slechts een stel krukken en een voetbescherming mee die ik dan drie weken moest dragen plus een weeklang een verbod op het gebruik van mijn voet met tien herstellende afspraken bij de fysiotherapeut. Overdrijven kunnen de Franse doctoren in ieder geval wel. Heb na een klein weekje weer geprobeerd om zonder alle hulpmiddelen te lopen en tot zoverre gaat het nog steeds goed.

En zelfs na al een redelijke periode hier in Frankrijk te verblijven, heb je hier en daar ook nog de shockerende ervaringen. Duidend op de afgelopen paasdagen, waar ik met de familie gezellig op familiebezoek ging. Wat hier dus bestaat uit eten, eten, eten. Wel bekend eten de Fransen twee maal een warme maaltijd per dag. Met de feestdagen doen ze hier nog eens een schepje bovenop en is het warm en véeeeeel. Alleen al voor het dessert stond er een aardbeientaart, een vanillevlaai, een tiramisu, een vla-achtige Corsicaanse specialiteit met laag slagroom er bovenop en een schaal met aarbeien op tafel. Dat was voor het middageten. Dan moet je 's avonds nog een keer.. 'sAvonds dus niet lopend maar rollend op bed gegaan.

Gelukkig zijn er tot mijn vertrek in begin mei geen feestdagen meer dus ga ik er vanuit dat ik heelhuids thuiskom!

Bisous Dany