Lieve iedereen,

Eindelijk even de mogelijkheid om in alle rust een verhaaltje te schrijven. En niet zomaar een rust. Nee, er is hier een doodse stilte in huis. Op het janken van de katten en gerommel van de buren na dan. Heb Palo namelijk net naar het huis van de assistance maternelle gebracht waar ze vanmiddag tot een uurtje of vijf zal verblijven. En hoewel ik wel een dansje kan doen van blijdschap Jaaa! Eindelijk meer vrije tijd! vond ik het heeeel stiekem toch ook wel een klein beetje moeilijk om Palo daar achter te moeten laten. Na een dikke kus en knuffel kroop ze tussen de de andere drie peuters in haar bedje om haar dodo te doen.En vertrok ik weer richting huis zonder mollig, slenterend peutertje aan mijn hand.

Voor Paloma's ontwikkeling zal het in ieder geval goed zijn. Op het moment heeftMademoiselle Non plaats gemaakt voor Mademoiselle Ordre.Viens! Donne! Arrête! zijn op het moment Palo's favoriete commando's, die ze dan tegelijkertijd ondersteund door met haar kleine handjes een gebaar te maken. Door haar het toverwoord s'il te plaît te leren klinkt het al een stuk aardiger. Het samenzijn met de andere peutertjeszal haar hopelijk doen inzien dat haar wil niet altijd zegeviert. Maar natuurlijk ook het samen spelen en samen delenzal een belangrijke les voor haar zijn.

Als je alleen een grote broer en zus hebt is dat namelijk wat moeilijk. Zo waren Baptiste en Alice gister aan het stoeien op het grote bed van papa en mama. Kussens vlogen heen en weer en wat je je dan natuurlijk wel voor kunt stellen is dat Paloma mee wil doen. Alleen was de grens tussen stoeien en vechtenvoorhet bijna tweejarige monstertje niet duidelijk waarop ze met alle kracht aan de haren en neus van haar grote zus begon te trekken. Na meerdere malen gesmeek van Alice om te stoppen was een tegenreactie te verwachten die haar zusje een klap gaf. Beiden onder de indruk en van de pijn barsten ze in huilen uit. Waarop Baptiste zich ermee begon te bemoeien, zijn oudste zus corrigerenddat Palo nog maar twee jaar was. Ik, ondertussen in de keuken aan het courgettes schillen, kwam op het gegil af. Waar ik inmiddels een geëscaleerde situatie aantrof met een huilende Palo, een toesprekende Baptiste en een gillende, hyperventilerende en van ergernis springende Alice omdat haar broer zich er mee bemoeide. Nanny Dany kwam in actie en heeft toen Baptiste en Paloma naar het bad gestuurd en Alice naar het bed gestuurd. Na een gesprekje met de twee oudsten bleek het olifantenverhaal slechts een muggenverhaal te zijn en was het de bedoeling helemaal niet geweest van Alice en had ze Paloma echt niet zo hard geslagen. Dus met een excusez-moi en eenbisous van Palo en Alice was de situatie weer opgelost. Dacht ik dan even. Ondertussen had Baptiste mama opgebeld met het bericht dat Alice Paloma had geslagen. Zut, mèrde en nog meer zut! Dus na nogmaals Baptiste toegesproken te hebben dat hij niet de papa wasen dat het niet aan hem was om zich er mee te bemoeien, Isabelle weer opgebeld dat de situatie al was opgelost en dat het echt niet nodig was omAlice de verdere middagvoor straf op haar kamer te laten.En dat Palo echt geen bult in haar nek had als gevolg van de klap zoals Baptiste had beweerd. Gelukkig gaf Isabelle me hierin gelijk en hebben we de situatie 's avonds met papa en mama nog even doorgesproken. Wat leren we hier van? Baptiste en Alice blijven slechts geringe tijd in elkaar gezelschap want het leidt altijd tot onweer en de telefoon blijft héeel dicht in de buurt van Dany.

Beter dat ik nu achter deze wijsheden kom, want iets zegt mij dat ik straks nog veel meer van deze situaties tegen ga komen wanneer ikvanaf januari ook de gehele woensdag verantwoordelijkheid heb over de kinderen.

Mocht het nog een keer voorkomen, dan hopen we wel dat mijn Frans tegen die tijd wel verbeterd is. Want hoewel ik een goede basis heb, was het rechtspreken nog best lastig. En vier dodelijk saaie uurtjes Frans in de week 'beboterd' mijn Franse talenkennisook niet bepaald. Hoewel ik vorige weer een Franse presentatie moest geven over openbare kunst tijdens de les, want me dan toch nog best wel redelijk afging. Maar we hopen op het beste voor le future...

Hoewel ik nog steeds geniet van mijn ervaringen en leven hier in France is zo nu en dan even uitblazen zeer gewenst. Waar beter dan op het Friese platteland? Vrijdag de 23e van december zal ik dan ook weer even een weekje thuis zijn. Helaas een week minder dan gepland, want de ouders werken de eerste week van de kerstvakantie toch door. (Kerstvakantie begint hier namelijk op 17 december) En dus roept voor mij de plicht om in Marseille aanwezig te zijn. Maandag 2 januari vlieg ik weer terug waarbij ik in Marseille meteen mijn mijn neus in de taart val omdat het dan de verjaardag is van Paloma!Defoto's volgen..

Lieve vrienden en familie, ik wens jullieeen prettigSinterklaas weekend toe. Hopelijk tot snel!

Knufs enbisous,

Daan