Dear friends and family,

Beeld je in; de ramen wagenwijd open, een azuurblauwe lucht en een heerlijk lentezonnetje gepaard met een fruitig limonadesapje binnen handbereik en een lekker swingend zomernummer (Ai se eu te pego lalalala). Een bescheiden verbeelding van mijn actuele situatie. Ik kon het niet laten om jullie dit vroegzomerse verschijnsel even lekker onder de neus te wrijven. In Marseille worden aan het eind van deze week temperaturen verwacht die kunnen oplopen tot maar liefst 18 graden. Nehneh neh neeeeeh neeeeh. Toch wel even heel anders dan twee weken geleden, toen er zelfs in Marseille sneeuw viel.

En ook heel anders dan in Parijs. Want wat was het daar koooooooud! Voor mijn negentiende verjaardag ben ik samen met zus Jackolien het weekend afgereisd naar Parijs. (Voor de mensen die ik nog niet had bedankt; Dankjulliewel voor alle super lieve verjaardagswensen!) We verbleven in een mooi hotel in het veertiende arrondissement, quartier Montparnasse. Niet veel verder gelegen van het hotel lag het metrostation, waarvandaan we makkelijk door de immense stad heen konden reizen. De eerste dag lekker 'omgestrúnt'. Van Champs Elysée (wat we eerst niet door hadden; ‘Zijn we nu al op de Champs Elysée?!') naar de Arc de Triomphe, Palace des Invalides en weer terug om vervolgens de avond de Eiffeltoren te beklimmen. Met de lift dan. Desondanks het gemak van de lift waren we 's avonds très contente dat we in ons bedje lagen. Met kriebelende benen van de kou zijn we in slaap gevallen om de volgende dag maar lekker lui (én warm!) een bustour te doen. Enbref, een heerlijk weekend en bijzondere manier om je verjaardag te vieren.

Dat weekend was ook de datum waarop ik op de helft zat van mijn verblijf hier in Marseille. Le temps se passe vite. Isabelle begon er afgelopen weekend zelfs al over dat we nu toch wel min of meer een datum moesten hebben voor mijn vertrek. En dat we nu echt wel moesten kijken naar een opvolgster. Gegadigden onder jullie?

Tot die tijd gaat la vie quotidienne gewoon door. Om half acht in de morgen sta ik op om te ontbijten met Paloma nadat je m'ai habilée. En tegen de tijd dat we dan eindelijk de deur uit zijn is het alweer anderhalf tot twee uur verder. Palo heeft de tijd nodig op de morgen en weigert de deur uit te gaan als ze niet even haar petit film heeft gezien. Pieter konijn en Disney verhaaltjes zijn haar favoriet. En ik moet toegeven dat ik het op zijn tijd ook niet erg vind om wat jeugdsentiment op te halen uit The Junglebook. Sjalalala, hè pap. Ook Bumba vindt ze erg leuk. En trots ben ik dan ook best wel als ik Alice en Paloma vanuit de badkamer Bumba's vogel Kiwi hoor imiteren; ‘Nonnie nonnie nonnie!'. Het zinnetje dat ik zo nu en dan speels gebruik als Paloma heel goed weet dat ze ondeugend is. Zo, hebben we er toch nog een klein beetje Nederlandse ‘cultuur' in weten te drammen. De twee oudste kids ontbijten en vertrekken gelukkig zelfstandig in de morgen.

Nadat iedereen is vertrokken, heb ik even tijd voor mezelf. Maandag beschouw ik altijd als mijn tweede zondag en doe ik dan ook uitsluitend ontspannende dingen. Hoe heerlijk het leven van een au pair kan zijn. De dinsdag, donderdag en vrijdag ga ik naar school van negen tot een, wat steeds beter bevalt. In de loop van de middag komen Baptiste en Alice thuis, en zo rond een uur of vijf haal ik Paloma weer op. Wat spelletjes spelen, boekjes lezen, douchen, eten en de dag is alweer voorbij.

De weekenden worden meestal opgevuld met activiteiten met vrienden. Helaas zijn er al behoorlijk wat meiden uit mijn vriendinkring vertrokken en zullen dat er binnenkort nog een paar zijn. We blijven desondanks positief en hopen dat er binnenkort een paar nieuwe au pairs voor in de plaats zullen komen.

Hoewel de temperaturen en mijn rustige dagritme jullie vast paradijselijk in de oren klinken wil ik er toch nog even bij stil staan dat het niet altijd alles evenaart. Na een aantal vervelende ervaringen tijdens het uitgaan, wil je maar al te graag weer veilig thuis in Friesland zijn. En ook om 1400 kilometer van je familie verwijderd te zijn is niet alles. Je gaat verlangen naar de kleinste dingetjes, die eerder zo normaal waren maar die je nu des te meer waardeert. Van 's avonds gezellig voor de Nederlandse tv hangen tot uitslaap zondagen en onnozele acties van je hond, dingen die je dan opeens zo dierbaar zijn. Op zeer diepe momenten kan zelfs het studeren mij ontbreken. Moet je nagaan. Maar ook de serieuzere zaken zoals ziekte in de familie is erg moeilijk om dat van zo'n verre afstand te moeten beleven. Ik wil dan ook nog familieleden en nabestaanden sterkte wensen met het verlies van ome Gerhard.

Ik zal proberen zo snel mogelijk weer wat van mij te laten horen. De teller staat op vijf en een halve maand, nog vier en een halve maand to go.

Kussen, túten en bisous,
Daan