Alderliefste familie, vrienden, dinnetjes, trouwe volgers en de mensen die ik vergeten ben te noemen,

Nog anderhalf weekje oftewel negen dagen oftewel heel veel uurtjes, dán... KOM IK WEER EVEN EEN WEEKJE THUIS. Ik begon de broodjes pindakaas en hagelslag al te missen. Dus ik kijk er dan ook erg naar uit. Tot dusver nogeven hier in het zonnige Marseille. Hoewel het niet altijd zonnig is hoor. Afgelopen weekend last gehad de mistral. Terwijl het hier op zijn minst dan toch nog twintig graden is komt er dan opeens de mistral aanwaaien. Dan mag je er voor zorgen dat je je aan een lantaarnpaal vastklampt want anders zwieper en zwaai je door die wind alle kanten uit. Niet tot ergernis van Paloma want die lag helemaal slap van het lachen omdat haar haren door de wind recht overeind stonden.

Verder gaat alles hier zo zijn gangetje. Misschien een van de redenen waarom ik alweer een tijdje niet heb geschreven. Ik heb hier eigenlijk al helemaal mijn plekje gevonden en na een tijdje zijn gillende peuters en maaltijden om acht uur 's avonds niet zo bijzonder meer. Dus vragen jullie je nou echt dingen af, laat het mij dan even weten. Geeft mij weer wat inspiratie om jullie te vertellen over dingen die voor mij al redelijk zijn genormaliseerd.

Afgelopen week overigens even een wat inspannender weekje gehad. Heb ik normaal alleen Paloma om voor te zorgen, had ik vorige week opeens twee van die koters. De oppas van een vriendin van Isabelle was namelijk ziek en die vroeg me dus om ook voor haar dochtertje Lise te zorgen. Gelukkig betrof het alleen de ochtend en kende ik Lise al een beetje omdat ik haar oppas altijd tref in het parkje hier in de straat. We zitten daar overigens altijd met een club van zo'n acht nanny's. Dus mocht het me écht teveel worden, dan wist ik dat er zeven paarhanden extra waren die mij konden helpen om de kids onder controle te houden. Gelukkig viel het allemaal mee en was het zelfs een fluitje van een cent. Lise is namelijk net een paar maandjes jonger dan Paloma en dan ook wat rustiger. Heb alleen maar heel hard om dat kleine mensje moeten lachen omdat ze een ontzettend aanstekelijke lach heeft. Verliep helemaal super dus waardoor ik de zaterdagavond ook nog even heb gepast op Lise en haar oudere broer Paulo van negen en zus Fleur van zeven.

Vorige week ook begonnen met mijn lessen Frans. Deze week voor de tweede keer lessen Frans gevolgd en er was nu al geen bal meer aan en zat ik om half elf in de morgen al (de lessen beginnen om negen uur) op de klok te kijken hoe lang het nog zou duren tot ik weg mocht. Daar is dus niet zoveel bijzonders aan. Zit dan ook in een klas van zo'n acht personen die bijna allemaal de leeftijd van 50 jaar hebben berijkt of zelfs al hebben gepasseerd. Maar door mijn lessen op de middelbare schoolis mijn Franse taalvaardigheidal redelijk op peil en zat het er voor mij dus niet in om gezellig de speciale lessen voor au pairs bij te wonen. Gelukkig leer ik de praktijk ook veel en wist ik vorige week in keurigFrans een opaatje en omaatje de weg te wijzen naar een dichtbijgelegen restaurant.

Ook met de kids gaat het goed.Palo en ik zijn inmiddels dikke maatjes, hoewel met zo nu en dan nog wat koppigheden maarook een dikke knuffel op zijn tijd.Met de oudste twee heb ik tot op heden nog steeds niet veel mee te maken. Ze hebben sinds een week extra activiteiten na schooltijd om hun maar achter de computer weg te houden. In januari zal het allemaal gaan veranderen. Isabelle zal dan langere dagen gaan maken, waardoor ik mij bezig zal houden met de kids vanaf een uur of vier tot acht/negen vijf dagen in de week. En de woensdagmiddag vanaf twaalf uur. Mede om het mij gemakkelijker te maken zal Palo dan overdag ook weg zijn en verblijft bij een andere oppas. Onder andere de oppas van Lise maar ook de oppas van nog vijf andere kinderen. Voor Palo dus ook harstikke leuk omdat ze met een klein groepje peuters zijn waar ze mee op kan trekken.

Ik zal proberen zo snel mogelijk weer even een berichtje achter te laten. Zo niet dan kun je mij altijd vragen naar mijn ervaringen als ik in Nederland ben.

Dikke knufs en bisous,

Dani