Bonjour lieve familie&vrienden,

Super bedankt voor alle lieve smsjes, mailtjes, telefoontjes, reacties etc etc etc! Hoewel mijn vertrek erg moeilijk was (lees tranen tranen en nog meer tranen) is mijn reisgoed verlopen. Mijn vlucht vertrok om twee uur vanaf Rotterdam naar Toulon. Eenmaal gearriveerd in Toulon stonden Patrice (le papa) en Alice (de oudste dochter) mij al op te wachten. Samen reden we naar Marseille waar ik de rest van de famillie heb ontmoet.

Een lieve familie die mij warm heeft ontvangen! 's Avonds eten we samen om een uur of acht en dan is het een en al grapjes en pret.

De maandag ben ik meteen begonnen. Mijn hoofdtaak is om voor Paloma te zorgen. Nog best een lastige zaak want Paloma is 'een pittige tante'. Wanneer ze haar zin niet krijgt, zet ze het op een gillen. En dan ook extreem hard. Ik ga er maar van uit dat het voor haar even wennen en aanpassen is en natuurlijk het uitproberen in hoeverre ze kan gaan.

Gelukkig zijn Alice en Baptiste er ook nog die me helpen als het echt niet gaat. Naar mijn idee erg zelfstandige kinderen voor hun leeftijd. Ze ruimen hun eigen kamer op, doen boodschappen, helpen metkokenen ...

BAM. Even een lange onderbreking in mijn verhaal. Zit ik namelijk rustig een verhaaltje te typen terwijl Paloma op bed ligt valt hier de elektriciteit uit met een harde knal. Het licht werkt niet, de magnetron werkt niet, de koelkast werkt niet, de vriezer werkt niet en dus ook werkt de telefoon niet... Geen mogelijkheid dus om de ouders van mijn host-family te bellen! Mèrde. Want ik weetnamelijk niet hoe de stoppenkast hier werkt, laat staanwaar hij is.Bij allle voisines (buren) aangebeld, maar niemand kon me helpen (misschien begreep de helft me ook niet). Ja en dan, want ondertussen ligt de boter in de koelkast wel te smelten én je moet ook nogop een klein kindje passen dat snel ontevreden is en dan gaat gillen.Dus dan maar naar buiten om een telefooncabine te zoeken. Super, naast ons gebouw. Mèrde, hij werkt niet. Ondertussen grist Paloma ook nog even het briefje met het telefoonnummer van Isabelle uit mijn handen en laat het wegwaaien. Gevolg: een au pair die op de weg springt om achter dat briefje aan te gaan. Uiteindelijk naar mijn schoolgebouw gegaan waar ik van de aardige receptioniste de telefoon met een bezweet hoofd (dertig graden hier) mocht gebruiken. Extra moeilijke factor: om de alle gebouwen hier te kunnen betreden (de school, ons huis etc) moet je eerst zo'n twintig trappen oplopen waarna je gebruik kunt maken van een érg kleine lift. Klinkt niet moeilijk maar wel als jij een grote buggy bij je hebt met een kind erin.

Enfin, terug op mijn verhaal. Baptiste en Alice helpen met alles. Zo ook vanmiddag met het stoppenkast verhaal. Tijdens mijn telefoontje met Isabelle legde ze me uit waar de stoppenkast was maar dat Baptiste me het wel kon laten zien. Ik snel de kids van school halen waarna Baptiste me heeft geholpen met de stoppenkast. Gelukkig was de boter met die tijd nog in tact.

Naar mijn mening een zeer wilde twee dag. Maar goed, ik leef nog. Dus we zullen zien hoe het morgen gaat.

Bisous,

Daan