Dear friends and family,

¡Díos mío! Wat schiet de tijd verschrikkelijk snel voorbij! Inmiddels ga ik hier alweer de vierde week in van mijn verblijf in Mendoza, en heb al die tijd nog geen beloofde blog online gezet! Jullie mogen daaruit opmaken dat ik het tot dusver muy naar mijn zin heb! Gelukkig maar ;) Maar om jullie niet alle spannende verhalen en avonturen te ontnemen, zal ik volgens chronologische volgorde beginnen bij het begin van mijn avontuur!

Maandag 21 juli. Ik ben als een oase van rust en slaap de nacht van tevoren als een roos. Geen gilletje, geen sprongetje of een toepasselijk vreugdedansje vindt plaats. Sterker nog, ik stap als een koele kikker samen met papa, mama, Jack en Lizz in de auto richting het vliegveld van Düsseldorf hoewel het voelt alsof we een ritje naar de supermarkt maken. Na een voorspoedige reis van drie uren arriveren we op het vliegveld waar ik mijn partner in crime, Larissa, ontmoet. We lopen vrijwel meteen door naar de incheckbalie, waar blijkt dat je van veel reizen een zeer efficiënte inpakker wordt: geloof het of niet maar ik zit 10 kilo onder het limiet! We drinken nog een kop koffie met de hele club en dan komen die verdraaide douane poortjes toch dichterbij dan gewenst. In een mum van tijd is de koele kikker in mij verdwenen en moet ik er toch weer aan geloven: de zure appel; het allervervelendste onderdeel van reizen: het afscheid. Als een flinke meid bijt ik door de zure appel heen en staan we gelukkig niet al te lang te treuzelen bij de douane, want eenmaal aangekomen bij de gate kunnen we ook vrijwel direct boarden.

De vlucht naar Madrid verloopt zeer voorspoedig en we landen bijna een half uur vroeger dan gepland. Op Aeropuerto Adolfo Suárez kijken we onze ogen uit want wat is dit een ongelooflijk groot vliegveld. Na een tiental gigantische roltrappen belanden we eindelijk in een soort van metrostation waar we met een trein naar een ander deel van de luchthaven worden vervoerd. We eten nog snel even een hapje en dan voelt het alsof het avontuur pas écht begint. In het vliegtuig nemen we plaats op twee stoelen in de middelste rij waar we de komende dertien uur moeten blijven zitten. En na het speelkwartiertje met de luxueuze touch-screen tv’tjes voor ons, besluiten we maar te gaan slapen om de jetlag te beperken. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan in een zittende positie en een hele rij jengelende kinderen achter je. Desalniettemin slagen we er in om toch nog vijf uurtjes slaap te pakken en om acht uur ’s ochtend lokale tijd arriveren we dan in Santiago, Chile.

Inmiddels is het alweer dinsdag en in Chile staat ons volgende avontuur te wachten, want we moeten met de bus door het Andesgebergte om in Mendoza te arriveren. En het busstation ben je ook niet zomaar, want zo makkelijk als het passeren van een grens binnen de Europese Unie is het niet. We worden eerst naar een ellenlange rij gestuurd waar we plus minus drie kwartier in moeten staan. Bij het loket moeten we ons paspoort laten zien en een formulier met de reden van ons bezoek in Chile. Nog onwetend over wat er ons later staat te gebeuren, geven we aan dat we maar heel even in Chile zijn omdat we op doorreis zijn. We worden gelukkig zonder problemen toegelaten, en na de volgende rij van een half uur om onze bagage nogmaals te laten checken verlaten we dan eindelijk het vliegveld van Santiago. Als een meute paparazzi worden we buiten opgewacht door taxi chauffeurs, maar als op de situatie aangepaste celebrities lopen we ze voorbij om geld te wisselen voor het kopen van een bus ticket. Terwijl we (nogmaals) in de rij staan voor het loket van de currency exchange worden we alsnog aangesproken door een taxichauffeur die ons verteld dat de pas door de bergen gesloten is vanwege het slechte weer. Na wat wikken en wegen besluiten we de man toch maar te negeren want het blijft een taxichauffeur met verkoperspraatjes. Zodoende nemen we de bus naar het busstation waar we even later worden gedropt met onze geplastificeerde bagage. Dat blijft door de plaatselijke bevolking niet onopgemerkt, want we worden direct aangesproken door een vrouw die wil weten waar we vandaan komen en een paar meter verderop springt er een tiener voor onze neus met de woorden Bienvenido en Santiago! We lopen een vertrekhal binnen waar onze ongerustheid enigszins wordt versterkt omdat bestemming Mendoza nergens op de televisie schermen staat aangegeven. We besluiten om te informeren bij een balie en dan blijkt dat de taxichauffeur uiteindelijk toch goede bedoelingen had. Mierda. Daar sta je dan halfgaar te zijn na een verschrikkelijk lange reis met vier geplastificeerde koffers (die daardoor erg lastig te tillen zijn) in een wildvreemde grote en erg koude (!!!) stad waarvan je de taal amper spreekt. We besluiten een sprong in het diepe te maken en maar te reageren op een van de vele taxichauffeurs die ons proberen te wenken. Omdat we weten dat niet alle taxi’s legaal zijn is dit best spannend en geraken we met klamme handjes, maar gelukkig weer veilig, op het vliegveld van Santiago waar het inmiddels alweer twaalf uur is. We boeken een veel te duur vliegticket en na weer veel te lange wachtrijen voor de douane, stappen we in het vliegtuig dat ons binnen een half uur aan de andere kant van het gebergte in Mendoza brengt.

WAUW, wat voelt dat meteen goed zodra we in Mendoza uit het vliegtuig stappen. We stappen een schattig kleine aankomsthal binnen, halen onze bagage en nemen buiten een taxi. Het is wel een erg gammele taxi wat in eerste instantie iets verontrustend is maar zodra we de snelweg opgaan blijkt dat het geen uitzondering is. Er rijdt menig oud roestend blik op de weg. Bijzonder want deze zouden in Nederland direct van de weg worden gehaald. In vergelijking met Santiago doet Mendoza erg schoon en veilig aan. Je voelt meteen een aangename sfeer hangen en het is gelukkig warmer dan aan de andere kant van het gebergte. De aardige taxichauffeur vertelt ons van alles over de stad en ondertussen kijken wij onze ogen uit. Je merkt wel dat het erg slecht gaat met de Argentijnse economie: hier en daar zitten gigantische gaten in het wegdek en buiten het centrum zien we wat vervallen huisjes.

We worden afgezet bij het kantoor van het bedrijf waarvan we ons appartement huren. Hier worden we hartelijk ontvangen door een van de medewerkers van onze Nederlands sprekende huisbaas Martin. Alsof hij onze gedachten kan lezen brengt hij ons na een kort introductie babbeltje meteen naar ons appartement die zich een cuadro van het kantoor bevindt. We stappen een mooi en modern gebouw binnen waar we op de eerst verdieping naar het einde van de hal worden geleid. WAUW. Het appartement is prachtig: ruim, modern, schoon en van alle gemakken voorzien. Ons paradijsje dat meteen aanvoelt als een thuis. Later op de avond blijkt onze huisbaas in persoon net zo attent te zijn als via de email: hij komt speciaal nog even langs om ons welkom te heten en ons voor de volgende avond uit te nodigen voor een etentje samen met zijn twee dochters en een vriendin. Na alle emotie, hectiek en de lange reis, zijn we deze avond ontzettend dankbaar en blij om ons heerlijke comfortabele bed in te stappen.

De dagen die volgen zijn we druk bezig met het ontdekken van deze mooie stad. Ons appartement is ideaal gelegen: alle faciliteiten zijn op loopafstand en ook onze universiteit met mooi gekleurde pilaren is op slechts vijf minuten loopafstand. Omdat we gasten zijn van Martin mogen we voor een kleine vergoeding gebruik maken van de spa en fitness faciliteiten in het Sheraton hotel dat zich tegenover ons appartement bevindt. Weer zo’n wauw- en geluksmomentje want je hebt er werkelijk alles: zwembad, stoomcabine, sauna, fitness apparatuur en heerlijke douches. Meestal zijn we hier tijdens de rustige siësta uren te vinden. Want zoals echte Spanjaarden doen de Mendocinos hier aan een middagdutje tussen één en vijf uur. Alles is hier rond deze tijd dan ook gesloten en de straten zijn vrijwel verlaten. Na vijven komt de stad weer enigszins tot leven en met de vergaarde energie van het middagdutje gaan ze dan tot laat door. Avondeten doen ze hier tussen tien en elf en als je hier op stap wilt dan begint het feest pas om drie uur ’s nachts wat vervolgens doorzet tot vroeg in de ochtend uurtjes. Het verzetten van ons diner naar later op de avond verliep vrij soepel, echter is om zeven uur in de ochtend weer in je bed rollen nog wel pittig naar mijn mening.

Verder bevalt het leven hier erg goed. Mendoza is redelijk modern en ongeveer net zo groot als Groningen. Hoewel verhalen anders vertellen, voelt de stad voor ons niet onveilig. Mensen zijn hier erg hartelijk en behulpzaam en het is hartverwarmend hoe iedereen elkaar hier begroet met een kus op de wang, zelfs bij een eerste ontmoeting.

De tweede week zijn we gestart met een cursus Spaans in de lokale talenschool die we zullen voorzetten tot ons vertrek in december. Een erg gemoedelijk schooltje waar we ook al enkele mensen hebben ontmoet.

Afgelopen weekend zijn we met een tourbusje de bergen ingereden. Een lange rit maar gelukkig wel de moeite waard want zodra je alle wijngaarden bent gepasseerd heb je een prachtig zicht op alle bergen. Zie foto’s! We hadden deze trip eigenlijk al het weekend ervoor gepland maar zoals je Marseille de Mistral had vanuit de Alpen, zo klamp ik mij nu vast aan de Argentijnse lantaarnpalen in verband met de Zonda vanuit de Andes. Tijdens deze heftig warme wind is de stad leeg en verlaten en liep de temperatuur dat weekend op tot dertig graden! En dan te bedenken dat het hier winter is… Enfin, mochten jullie nog vragen hebben over Argentijnse of Franse lantaarnpalen: ik ben nu expert.

En deze week moesten we er dan toch echt alweer aan geloven: het begin van de lessen aan de universiteit! We begonnen de week van tevoren met een rommelige introductie want organisatie zoals we dat kennen in Nederland bestaat hier niet. Een grote groep internationale studenten van voornamelijk Amerikaanse afkomst maar hier en daar ook wat Duitsers, Oostenrijkers en een verdwaalde Fransman. Inmiddels hebben we al wat leuke mensen leren kennen en omdat de temperatuur dit weekend weer stijgt naar een zeer winterse dertig graden, hebben we een picknick in het gigantische park gepland. Foto’s volgen.

Jammer genoeg (of misschien toch niet omdat het wel zeer goed is voor mijn Spaans), zit er geen enkele uitwisselingsstudent bij mij tijdens de colleges. Ik word dus geforceerd om Spaans te spreken en er constant naar te luisteren. Dat was deze eerste week pittig want extra ondersteuning zoals bijvoorbeeld een PowerPoint presentatie hebben ze bijvoorbeeld niet. Ik kon dan gister ook wel klappen in mijn handen van blijdschap toen de lerares een prachtig ouderwetse projector tevoorschijn haalde met antieke lichtbak en al, waarop ze maar liefst drie verschillende papieren liet zien. Ook lestijden zijn hier door de siësta iets specialer. Het kan variëren van acht tot twee uur of je kunt avond college nemen van vijf tot maar liefst elf uur. Gelukkig is dit niet voor mij van toepassing en heb ik het zo weten te plannen dat ik van vrijdag tot en met maandag vrij ben. LUIZENLEVEN. De vakken die ik volg komen gelukkig volledig overeen met mijn verwachtingen. Ontzettend interessant dus! Daarnaast zijn leraren en klasgenoten erg behulpzaam en lief!

Entonces ik hoop dat ik jullie weer genoeg tekenen van leven heb gegeven met dit ellenlange verhaal. Reacties en vragen zijn altijd leuk!

Tot over vier maandjes!

Un abrazo,

Danielle